پاسخ اینترلوکین-6 و مقاومت انسولین به تمرین ورزشی و بی‌تمرینی در مردان جوان چاق: یک کار آزمایی بالینی تصادفی

زمینه و هدف: هـدف پژوهش حاضر، مقایسه ی اثر 12 هفته تمرین مقاومتی غیر خطی، هوازی تناوبی و همچنین اثر 4 هفته بی تمرینی متعاقب این تمرینات بر سطح سرمی اینترلوکین-6 و مقاومت انسولین در مردان جوان چاق بود. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 38 نفر از مردان چاق ابتدا بر اساس آمادگی هوازی، سن و درصد چربی یکسان سازی شدند، سپس به طور تصادفی در گروه های تمرین مقاومتی غیر خطی (14 نفر)، هوازی تناوبی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) قرار گرفتند. گروه های تمرین 3 جلسه در هفته برای 12 هفته تمرین و متعاقب آن 4 هفته هیچ گونه تمرینی نداشتند. تمرین مقاومتی غیر خطی شامل اجرای 40 تا 65 دقیقه تمرین وزنه در شدت های مختلف و با یک الگوی زمان بندی منعطف بود. تمرین هوازی تناوبی شامل 4 وهله ی 4 دقیقه ای دویدن بر روی نوارگردان با شدت 80 تا 90% ضربان قلب بیشینه و 3 دقیقه ریکاوری بین وهله ها بود. سطح سرمی اینترلوکین-6 و انسولین با روش الایزا و غلظت سرمی گلوکز با روش گلوکز اکسیداز اندازه گیری شد. یافته ها: در مقایسه با گروه کنترل، پس از تمرین مقاومتی غیر خطی (593/0P=) و هوازی تناوبی (623/0P=) تغییر معنی داری در سطح سرمی اینترلوکین-6 مشاهده نشد، اما غلظت این سایتوکاین پس از بی تمرینی به طور معنی داری در گروه های مقاومتی غیر خطی (011/0P=) و هوازی تناوبی (017/0P=) افزایش یافت. برنامه های تمرین مقاومتی غیر خطی (006/0=P) و هوازی تناوبی (046/0P=) به طور مشابه و معنی داری در کاهش مقاومت انسولین موثر بودند، اما پس از بی تمرینی این مقادیر به سطح پیش از تمرین رسید. نتیجه گیری: مردان جوان چاق می توانند از برنامه های تمرین برای کاهش مقاومت انسولین استفاده کنند، همچنین بی تمرینی در گروه های تمرین منجر به افزایش معنی داری در اینترلوکین-6 شد؛ بنابراین، توصیه می شود که برنامه های تمرین به منظور پیشگیری از بدتر شدن وضعیت التهاب نباید قطع شوند.